fiziksel acı çekmekten nefret ederim. hasta olmaktan... şu an hastayım. insan hasta olduğunda, mutsuz olmak için çok fazla sebebi oluyor. benim hiç bir sebebim yok mutsuz olmak için; aksine mutlu olmak için onlarca sebep sıralayabilirim. ama her zaman söylediğim gibi düşünceler ile duygular birbirinden çok farklı şeyler ve duygular hiçbir zaman bilinen neden sonuç ilişkileri içinde gelişen mantıklı olgular olmadı.


hissettiğiniz bir şey belli bir temele dayandığında o kadar farkında olup sorgulamazsınız ne oluyorum ben diye. en sevdiğiniz yemeği yerken salgıladığınız seratoninin kaynağını düşünmezsiniz hiçbir zaman ya da insanlar önünde küçük düştüğünüzde neden utanıyorum demezsiniz. farkında bile olmadan hissedersiniz o duyguları. oysa her zaman böyle ilerlemez hissettiklerimiz, bazen nedensizdir hissedilenler, işte bu yüzden onların farkında olursunuz ve sorgularsınız kendinizi neden diye. cevap yoktur zaten mevzu da o cevabın var olmayışından başka bir şey değildir.


insan bu nedensiz ve anlaşılmaz duyguları göz ardı etmeye çalışır her zaman. çünkü onlar anlaşılmaz ve rahatsız edicilerdir. anlamsızca mutlu olanlar kendilerine mutsuz olmak için sebepler icat ederler. anlamsızca mutsuz olanlar mutlu olmak için neden ararlar kendilerine. neden utandığını bilmeyenler yapaylığı aşikar ve utanç verici bir kendine güven duygusunun arkasına sığınırlar. mutsuzluğu konu alan tüm şarkılarda mutsuzluğun nedeni anlatılır. abidin mutluluğun resmini yapamaz mutluluğun nedeninin resmini yapabilir sadece. hiç bir sanat eseri nedensizce yaşanan duyguları anlatmaz. bugün çok mutsuzum diye başlayan tüm yazılar "çünkü" diye devam edeceklerdir. anlamsızca mutsuz olmak üstüne yazılabilecek hiçbir şey yoktur çünkü.


ben son bir saattir mutsuzum. oysa günüm çok eğlenceli geçmişti. nedenleri olan bir çok mutluluk yaşadım gün boyunca ama şu an saf ve tertemiz bir mutsuzluğum var; nedensiz ve anlamsız. böyle anlarda her zaman yaptığımı yapıyorum şimdi. nedensiz bir mutsuzluktan yalandan mutluluklarla kurtulacak değilim. besliyorum mutsuzluğumu. uzaklaşıyorum insanlardan. yalnızlığımı da ne hissederseniz hissedin, onu güçlendirecek olan müziklerle destekliyorum. hayal kırıklıklarımı düşünüyorum (asla pişmanlıklarımı değil, insan pişman olmamalı hiçbir şeyden). bunu yapıyorum çünkü hissettiğim şey mutsuzluk da olsa, onu hissedebiliyor olmak, onu tüm bedeninle duymak ve onu yaşamak gerçekten güzel. gerçekten damarlarımda akıyor, kalbimden geçerken sızısını duyuyorum. kulaklarıma geldiğinde uğultusunu işitiyorum, burnumdayken o güzel olmayan ısıyı hissediyorum. gözlerime geldiğimde bulanıklaşıyor dünya. böylesine hissedebilmek bir şeyi, çok güzel.


uzaydan gözükmese de, insanların inşa ettiği, çin seddi'nden çok daha yüksek duvarlar var: insanların kendi etraflarına inşa ettiği, bizim ne hissettiğimizi başkalarının anlamamasını sağlayan o devasa duvarlar. bu duvarları yalanlardan inşa ediyorlar. sadece başkalarına söylenen yalanlar değil üstelik, insanların kendilerine söylediği yalanlar. hissettiklerimizin bilinmesi, zayıflık olarak görülüyor çünkü. hatta kendi tarafımızdan bilinmesi bile. işte bu duvar sadece anlamsızca bir şeyler hissederken yıkılıyor benim için. kendime ne hissettiğimi itiraf ediyorum, ve keyif alıyorum daha sonra hissetmekten.


ardında nedenler olmadan çok daha güzeldir yaşamak.